فرست بادهٔ جان را به رسم دلداری

بدان نشان که مرا بی نشان همی داری

بدان نشان که به هر شب چو ماه می تابی

ز ابر دل قطرات حیات می باری

چه قطره هاست که از حرف عشق می بارد

ز گل گلی بفزاید ز خار هم خاری

میان خار و گل این سینه ها چو بلبل مست

ضمیر عشق دل اندر سحر به سحر آری

هزار ناله کنم لیک بیخود از می عشق

چو چنگ بی خبرم از نوا و از زاری

از آن دمی که صراحی عشق تو دیدم

تهی و پر شده ام دم به دم قدح واری

میان جمع مرا چون قدح چه گردانی

چو شمع را تو در این جمع در نمی آری

مرا بپرس که این شمع کیست شمس الدین

که خاک تبریز از وی بیافت بیداری